Rezolucja 34/169 z 1979 r. "Kodeks Postępowania Funkcjonariuszy Porządku Prawnego" porusza (w wąskim zakresie) w art. IV zagadnienia dotyczące problematyki ochrony danych osobowych. Stanowi jedynie zalecenie dla funkcjonariuszy, którzy z racji pełnionych funkcji pozyskują dane innych osób, dotyczące postępowania z tymi danymi. Mogą być one udostępniane wyłącznie w celu wypełniania obowiązków służbowych, a także dla potrzeb wymiaru sprawiedliwości.

Rekomendacja Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) z dnia 23 września 1980 r., w sprawie wytycznych dotyczących ochrony prywatności i przekazywania danych osobowych pomiędzy krajami, nie jest dokumentem o wiążącym charakterze. Są to jedynie zalecenia Rady OECD odnośnie zawartych w ustawodawstwie krajowym regulacji dotyczących ochrony prywatności i przepływu danych osobowych przez granice. W powyższych wytycznych podkreślono wagę i wpływ międzynarodowego transferu danych na światowy rozwój gospodarczy i ujemny wpływ ograniczeń w tym zakresie. Rekomendacja w swych zaleceniach dopuszcza wprawdzie wprowadzenie takich ograniczeń w przepisach krajowych, jednakże zaleca ich eliminowanie.

26 czerwca 1985 r. pod patronatem Komisji Praw Człowieka ONZ przygotowany został projekt wytycznych dotyczący regulacji odnoszących się do elektronicznych banków danych zawierających m.in. dane osobowe. Dokument ten przyjęty w 1988 r., ogłoszony został 14 grudnia 1990 r., jako rezolucja zawierająca wytyczne w sprawie uregulowania kartotek skomputeryzowanych danych osobowych. Powyższe wytyczne nie mają charakteru wiążącego. Stanowią jedynie zalecenia odnośnie gwarancji, jakie powinny być zapewnione w przepisach krajowych w zakresie komputerowego przetwarzania danych osobowych. Rezolucja opiera się na kilku podstawowych zasadach (zgodności z prawem i słuszności, poprawności, celowości, dostępu osoby zainteresowanej, niedyskryminacji oraz bezpieczeństwa), które winny być uwzględnione w prawie krajowym.

Powszechna Deklaracja (UNESCO) w sprawie genomu ludzkiego i praw człowieka z dnia 11 listopada 1997 r. jest dokumentem o charakterze uniwersalnym. Zgodnie z jego założeniami danym genetycznym - dającej się zidentyfikować osoby - należy zapewnić poufność (art. 7). Jak wynika z treści tego aktu, taką ochroną objęte są dane genetyczne bez względu na cel w jakim są one gromadzone. Przykładowo wskazano, iż takie dane mogą być gromadzone w celach badawczych. Ograniczenie powyższej zasady poufności może nastąpić wyłącznie w granicach przewidzianych przepisami prawa.